Ülkemden Manzaralar

Haber bülteninde bir görüntüye takıldı gözlerim,
Erzak dağıtılıyormuş.
Birbirini eziyordu insanlar,
Ufacık paketlerden nasiplenmek uğruna.
Utandım o an insanlığımdan.
Düşündüm,
Ülkemi,
İnsanlarını.

Amerikan Doları saçılan düğünleri,
Aç yığınları.
Böyle değildi sanırım ülkem,
Yoksa bu haldeydi de,
Ben mi farkına yeni vardım.

Hukukçu olmaya karar vermiştim,
Hakim olacak,
Adalet dağıtacaktım.
Masumlara baba,
Suçlulara bela olacaktım.
Neyse ki hakim olmadım.
Vicdanım rahat,
Düşünenleri hapse koymadım.

Sahilleri İrem Bağları,
Dağları cehennem ülkemin.
Adı konulmamış bir savaşın,
Adı konulmuş kurbanları manşetlerde.
Bir fotoğraf gördüm bugün gazetede,
Bayram ya,
Mezarlık ziyaretlerinde halk.
Bir kadın,
Gözü yaşlı,
Yüreği yanan bir ana,
Oğlunun mezarı başında.
Taşında yazılı,
Şehit Jandarma er falanca,
Henüz yirmi yaşında.
Daha doğrusu yirmisinde "idi".

Bugün bayram.
Kutlaması kolaysa...

Yine bir emekli ölmüş,
Maaş kuyruğunda,
Bir tanesi de ucuz ekmek kuyruğunda,
Hani şu Sovyetler sonrası Rusya'da gördüğümüz türden.
Oysa ne de çok şükrederdik
oralarda olmadığımıza.

Ülkemde aç insanlar,
Düşüyor toprağa dağ gibi delikanlılar.
Düşünenler içerde.

Ankara'dan birileri haber bültenlerinde,
Ne güzel şeyler anlatıyorlar,
Gözlerimizin içine bakarak,
Bir varmış,
Bir yokmuş...

İstanbul 1998
Özcan Günergök